Bruno Schulz i Iwan Franko: dwie narracje o Drohobyczu to tytuł wykładu prof. Aloisa Woldana - historyka literatur środkowoeuropejskich, tłumacza literatury polskiej, profesora Uniwersytetu Wiedeńskiego, na który zapraszają Biblioteka Uniwersytecka oraz Instytut Historii i Archiwistyki UMK. Wykład rozpocznie się 12 listopada br. o godz. 13.15 w Bibliotece Głównej UMK (sala audytoryjna nr 8).

 

Bruno Schulz (1892-1941) urodzony w Drohobyczu prawie całe swoje życie spędził w tym mieście. Iwan Franko (1856-1916) urodzony we wsi Nahujevyczy, w Drohobyczu chodził do szkoły i do gimnazjum. W twórczości obydwu autorów odnaleźć można wyraźny ślad Drohobyckich realiów, przede wszystkim z architektury miasta: rynek, pewne budynki i ulice, okolice miasta pokazywane są nie w sposób mimetyczny, ale z pewną tendencją artystyczną, która różni się u obydwu twórców. Podczas, gdy u Schulza realny Drohobycz podlega „mityzacji rzeczywistości”, u Franko pewne części miasta nacechowane są negatywnymi konotacjami. W ostatnich latach w recepcji tych autorów dochodzi do pewnej konkurencji: albo Schulz, albo Franko uważany jest za najważniejszego autora Drohobycza.

 

Profesor Alois Woldan – historyk literatur środkowoeuropejskich, tłumacz literatury polskiej. Studiował teologię, slawistykę i literaturoznawstwo porównawcze na Uniwersytecie w Innsbrucku, gdzie też obronił doktorat. Pracował jako lektor w Instytucie Filologii Germańskiej Uniwersytetu Wrocławskiego. Po opuszczeniu Polski rozpoczął wykłady w Instytucie Slawistyki Uniwersytetu w Salzburgu, gdzie habilitował rozprawę pt. Mit Austrii w literaturze polskiej. W 2005 roku rozpoczął pracę w Instytucie Slawistyki Uniwersytetu Wiedeńskiego. W swojej pracy dydaktycznej dużo uwagi poświęcał polskiej powieści historycznej, szczególnie utworom Henryka Sienkiewicza oraz literackim obrazom polsko-ukraińskiego i polsko-niemieckiego pogranicza.

Za swoją działalność naukową i translatorską został odznaczony m.in. medalem Zasłużony dla Kultury Polskiej (1989), Nagrodą im. Stanisława Ignacego Witkiewicza przyznawaną przez Polski Ośrodek Międzynarodowego Instytutu Teatralnego (1989), Nagrodą Polonicum za wybitne osiągnięcia w popularyzowaniu języka i literatury polskiej za granicą (2011), Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej (2013), Odznaką Honorową „Bene merito“ (2019), Medalem Józefa Maksymiliana Ossolińskiego za zasługi w popularyzowaniu literatury polskiej (2021). Jest kawalerem Austriackiego Krzyża Honorowego za Zasługi dla Nauki i Sztuki (2020). Kilkukrotnie został wyróżniony nagrodami za wybitne osiągnięcia w dziedzinie przekładu literackiego (1988, 1992, 2004). Jest doktorem honoris causa Uniwersytetu Pedagogicznego w Drohobyczu (2014) i Uniwersytetu im. Iwana Franki we Lwowie (2016) oraz Uniwersytetu Wrocławskiego.